(ang. wellbeing) termin z dziedziny psychologii, który oznacza subiektywnie postrzegane przez jednostkę poczucie zadowolenia z fizycznego (zdrowie, kondycja fizyczna), psychicznego i społecznego stanu własnego życia. W 1989 r. prof. Józef Czapiński wprowadził tzw. „cebulowy model szczęścia”, zgodnie z którym o naszym dobrostanie decydują trzy warstwy: wola (wewnętrzna część „cebuli”, odczucie uwarunkowane genetycznie, najbardziej stabilne, nie zawsze uświadomione), ogólny dobrostan psychiczny (w umiarkowanym stopniu zmieniający się pod wpływem okoliczności życiowych, związany ze świadomą oceną jakości życia, w tym poczucia jego sensu) oraz zadowolenie z poszczególnych dziedzin życia (zewnętrzna warstwa „cebuli” najbardziej zależna od zmiennych czynników, takich jak chwilowe kłopoty i satysfakcje w życiu rodzinnym, towarzyskim lub zawodowym). W ostatnich latach dobrostan stał się przedmiotem zainteresowania specjalistów zarządzania zasobami ludzkimi. Poszukują oni odpowiedzi na to, jak w środowisku pracy zadbać o dobrostan pracowników. W tym kontekście coraz więcej uwagi poświęca się z jednej strony, równowadze pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym, z drugiej, tworzeniu inspirujących, rozwijających miejsc pracy. Mówi się o zarządzaniu dobrostanem oraz wdraża specjalne programy, które mają zapewnić pracownikom dobrą kondycję, zdrowie, witalność i dobre samopoczucie w pracy. W ich opisach i nazwach znaleźć można także anglojęzyczne określenia wellness albo „being well at work”.
Niniejsza strona internetowa jest wspierana w ramach Programu Unii Europejskiej "Prawa, Równość i Obywatelstwo", w projekcie pn. "Rodzina i praca – to się opłaca!". Wyłączną odpowiedzialność za treść niniejszej strony ponosi autor. Komisja Europejska nie odpowiada za skutki związane z użyciem informacji zawartych na stronie. Informacje zawarte na niniejszej stronie internetowej niekoniecznie odzwierciedlają stanowisko lub opinię Komisji Europejskiej.
